Su Dragu o “dragone” est una de sas creatziones pius nodidas de sa mitologia antiga e de su Medio evo. S’importanzia dada a cust’essere in sas paristorias de sos antigas, presentat unu de sos fenomenos pius singulares de sa mente umana ca s’esistenzia sua  est 'istada cretida da sos antigas de dogni Nazione. Sos DRAGOS, difatis, s’agatan’ in sas allegorias sacras de sos Ebreos, in sas paristorias de sos tzinesos e de sos giapponesos, sos cales li renden’ un’ispecie de “cultu”: Si nde ‘ied’ in sos bistires issoro, in sos quadros, e interessan’ sos dragos comente printzipiu de felicidade; s’immaginat chi disponzan’ de sas istajones e fetan’ pioere e tronare sos chelos (a piaghere issoro). Sos orientales Sun’ persuasos chi totu sos benes de sa terra sian’ afidados a sa custodia issoro.

Sos Ebreos, sun’ sighidos in sas faulas issoro finas da sos cristianos, e, Santu Giuanne (ch’est su pius prolificu de totu sos profetas), lu mentuat in s’Apocalisse (s’ultimu libberu de sas Sacras Iscritturas), ma tenet po su pius una valetzia “negativa” (si puru si devet riconnoscher’ chi sa presentada de su Dragu est in sa sezione apocalittica de sos sinnos). Santu Giuanne iscriet chi giughiat 7 concas e 10 corros e in sas concas 7 diademas; iscriet, su  cun sa coa sua trainaiat unu terzu de sas istellas de su Chelu e nde las betaiat a terra. (de sas istellas rutas in terra bonaghedda l’has hamus accoltas e las hamus pigiadas) A custu puntu paret chi in su chelu est iscoppiada una guerra, Santu Micheli cun sos anghelos suos cumbataian’ contra a su dragu, chi cumbatiat paris cun sos anghelos suos ma no l’han’ fatta: in chelu no b’hat bistàdu pius postu po issos e su Dragu,, paris cun sos anghelos, nd’est bistadu imboladu a terra.
Su “grande Dragu”, su serpente antigu, su ch’hat seduttu totu sa terra, nd’est ‘istadu imboladu a terra  (cfr. Ap. 12, 3-9) e, in terra, “hat fattu su toffu”.

Su dragu hat dadu sa forza sua, su tronu sou e sa podestade manna a una bestia fiera ch’est pigada da mare, simile a una pantera ma cun ancas de ursu e sa ‘ucca de leone. Tando sa terra intera, possedida da s’ammirazione, est andada in segus de sa bestia e sos omines han’ adoradu su Dragu ca haiat dadu podere a sa bestia e han’ adoradu sa bestia nende: “Chie est simile a sa bestia e chie podet cumbattare cun issa?” (Ap. 13, 4)